Levens redden met bloedplasma

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is uitgebreid onderzoek gedaan naar het gebruik van plasma bij de behandeling van gewonden en zieken. Plasma en serum hebben bewezen goede surrogaatmedia te zijn, niet alleen om het circulerend bloedvolume (CBC) te herstellen, maar ook om het niveau op peil te houden.

Menselijke dood door bloedverlies werd tot voor kort uitsluitend toegeschreven aan verminderde zuurstoftoevoer naar weefselorganen (hypoxie). De therapie voor bloedverlies bestond uit het stoppen van de bloeding en het "druppel voor druppel" toedienen van donorbloed of rode bloedcelmassa. Daarentegen leidde transfusie vaak tot herhaling van bloedingen.

Britse wetenschappers zijn van mening dat regelmatige analyse van tumor-DNA dat in het bloed circuleert, een nieuw paradigma vertegenwoordigt voor het bestuderen van de evolutie van kanker. Door hun sequentie te decoderen, kan men precies begrijpen hoe een tumor resistentie tegen geneesmiddelen ontwikkelt en deze bijgevolg effectiever tegengaan

Onderzoek van de afgelopen jaren heeft uitgewezen dat gedoneerde rode bloedcellen alleen bedoeld zijn om onvoldoende zuurstoftoevoer naar het weefsel te compenseren. Acuut massaal bloedverlies leidt niet alleen tot een verminderde zuurstoftoevoer, maar ook tot verstrekkende stoornissen van het stollingssysteem.

Om de bloedsomloop te herstellen en de cyclus van de dood te doorbreken, de druk te verhogen en de weefsels van zuurstof te voorzien, moet het bloed vloeibaarder worden gemaakt en aangevuld met stollingsfactoren. Dit kan worden bereikt door grote hoeveelheden plasma (1-2 liter) toe te dienen.